Δεν είναι λίγες οι φορές που έκανα αναρτήσεις για τις "7 θάλασσες", συνοδεύοντας τες με φωτογραφίες, εγκωμιαστικά σχόλια, και αναπόληση των γευμάτων που απόλαυσα εκεί. Θα έλεγε κανείς, κάποιος που δεν έχει επισκεφθεί το εστιατόριο προφανώς, ότι έχω εξαντλήσει αυτό το αντικείμενο. Και θα έκανε λάθος! Το πρόβλημα είναι ότι για μένα οι "7 θάλασσες" είναι θέμα ανεξάντλητο, όσο και ο πλούτος της θάλασσας που εμπνέει τον chef Ανδρέα Βούλγαρη, αφού μαζί με όλη την ομάδα που απαρτίζει αυτό το μοναδικό γαστρονομικό προορισμό, μετατρέπουν κάθε επίσκεψη σε εμπειρία μοναδική.
Δεν είναι, επίσης, συνήθης πρακτική μου να ανεβάζω πληθώρα φωτογραφιών σε κάθε ανάρτηση του blog. Το βρίσκω λίγο κακόγουστο, αλλά ίσως γι' αυτό να φταίνε οι παλιοί "τουριστικού τύπου" κατάλογοι των εστιατορίων που ήταν γεμάτοι από φωτογραφίες, συχνά άσχημες, από όλα τα πιάτα. Μου ήταν όμως αδύνατο, να αδικήσω κάποιο από τα εδέσματα που φωτογράφησα και απόλαυσα, πρώτα με τα μάτια και μετά με τις υπόλοιπες αισθήσεις.
Τι να πρωτοπώ για τα κρύα ορεκτικά, όπως το ταρτάρ σολομού με αυγά ορτυκιού, χαβιάρι και αγριοράπανο, που τηρούσε λεπτές ισορροπίες στον ουρανίσκο, ή για το υπέροχα πικάντικο σεβίτσε που έξυπνα έσβηνε τις τσίλι πιπερίτσες με την μυτερή οξύτητα για να αναδείξει τη φρεσκάδα του ψαριού;
Οι σαλάτες όπως πάντα πλούσιες, θα μπορούσαν να αποτελούν γεύμα από μόνες τους. Μία έντονη και πιο στρογγυλή στη γεύση, με σπανάκι και διάφορα φύλλα, ξερό κρεμμύδι και χταπόδι που εκπλήσσει με την πληρότητα της, ενώ η άλλη ντελικάτη και πιο λεπτή συνδύασε άψογα τη σγουρή σαλάτα, με άνηθο και φρέσκο κρεμμυδάκι, που είναι η μαμαδίστικα εκδοχή της πασχαλινής σαλάτας, με νόστιμες πεσκανδρίτσα και βραστή πατατούλα!
Τα ζεστά ορεκτικά μοιρασμένα στις προτιμήσεις μικρών και μεγάλων περιλαμβάνουν πάντα τις γαρίδες τεμπούρα, που μάλλον δεν θα βαρεθούν ποτέ τα παιδιά μας! Αυτή τη φορά πάντως, τα κεφτεδάκια θαλασσινών κατάφεραν να απογειώσουν το ενδιαφέρον τους, μιας και η αντίθεση τους με τη σος ταρτάρ τους προβλημάτισε και πρόσθεσε νέες γεύσεις στη γαστρονομική παλέτα τους.
Ένα πιάτο που πρωτοδοκιμάσαμε ήταν το φιλέτο λαβράκι με πουρέ σελινόριζας σε συνδυασμό με σάλτσα άγριων μανιταριών. Θάλασσα και γη χορεύοντας στον ουρανίσκο μας σε άψογη συνεργασία, δικαίωσαν την επιλογή μας!
Η αγιορείτικη βλαχοσφυρίδα είναι ένα ακόμη πιάτο που υπάρχει ανελλιπώς στο τραπέζι μας, Το ψάρι μαγειρεμένο επιδέξια κρατάει όλη την ουσία του και την μεταδίδει στο μαγικά νόστιμο ζωμό που παραμένει συγχρόνως πυκνός, διαυγής και με διακριτές τις νότες όλων των υλικών της συνταγής.
Αν και δεν είμαι του γλυκού, δεν μπορώ να το παραλείψω όταν το γεύμα αποτελείται από ψαρικά. Ευτυχώς, οι επιλογές δεν είναι μονοδιάστατες και περιλαμβάνουν τόσο διεθνείς όσο και πιο παραδοσιακές προτάσεις.
Απολαύσαμε εξίσου μία πλούσια τιραμισού όσο και έναν χαλβά από τους λίγους, πειραγμένος τόσο ώστε να γίνει πιο ενδιαφέροντας, χωρίς να απωλέσει την ταυτότητα του.
Και επειδή ένα γεύμα σε ένα καλό εστιατόριο δεν είναι μόνο το φαγητό, θέλω να αναφερθώ και στα υπόλοιπα στοιχεία που απαρτίζουν μια εμπειρία αξιομνημόνευτη. Καταρχήν το σέρβις, όπως πάντα άψογο με μια ομάδα δυναμική υπό την καθοδήγηση του Μιχάλη, για τον οποίο παλαιότερα είχα γράψει τη σημασία του καλού σερβιτόρου ( https://www.skg-thegoodlife.com/post/σερβιτόρος-ένας-πολύτιμος-σύμμαχος ). Η μουσική στη σωστή ένταση και ύφος αλλά που και που λίγο ξεσηκωτική για να ταιριάζει με τη προγιορτινή ατμόσφαιρα. Ο χώρος όπως πάντα φιλόξενος, αλλά λίγο πιο λαμπερός λόγω της διακριτικής αλλά διακριτής χριστουγεννιάτικής διακόσμησης.
Όλα αυτά έχουν κάνει τις "7 Θάλασσες" τον αγαπημένο μου τόπο για να συναντηθώ με την οικογένεια και τους φίλους, να γιορτάσω επετείους και γενέθλια, αλλά και για να φάω πάντα καλά και να περάσω ακόμη καλύτερα ! Και αυτό δεν είναι παραμύθι.
7 Θάλασσες
Καλαποθάκη 10
Θεσσαλονίκη
Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική
Comments