Είναι αυτή η εποχή που δυστυχώς τελειώνει, γρήγορα, του καλοκαιριού και των διακοπών, και που μας βρίσκει κουρασμένους και ανυπόμονους να επιδωθούμε σε μια ένοχη απόλαυση, την απραξία. Γιατί, όταν λέμε διακοπές και ξεκούραση, θα πρέπει αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς να το διαχωρίσουμε από τον τουρισμό, το sightseeing, τα. roadtrips, και άλλα πολύ ευχάριστα και ενδιαφέροντα μεν, καθόλου ξεκούραστα δε. Και ναι σε όλα τα παραπάνω μπορείς να κάνεις restart και να μάθεις, να πάρεις νέες ιδέες, και να ξεκουραστείς ψυχικά, αλλά πως να το κάνουμε διακοπές και τουρισμός δεν είναι ακριβώς έννοιες συνώνυμες.
Διακοπές είναι να κάθεσαι χωρίς να κάνεις τίποτα, να ξυπνάς αργά το πρωί, χωρίς να νοιάζεσαι αν θα προλάβεις το πρωινό του ξενοδοχείου και άμα γουστάρεις να μην βγαίνεις από το δωμάτιο όλη μέρα, εναλλάσσοντας τηλεόραση και ύπνο με μικρές διακοπές για φαγητό από το roomservice, να πηγαίνεις στη θάλασσα ό,τι ώρα θέλεις και να κάθεσαι μέχρι να σκάσεις από τη ζέστη για να μπεις στη θάλασσα, να φτάνεις σε σημείο να λες βαριέμαι, να το εννοείς αλλά να συνεχίζεις. Όλα αυτά χωρίς την αδιάλειπτη προσήλωση στα κινητά βεβαίως, ειδάλως μιλάμε για αποβλάκωση. Φυσικά, τέτοιου είδους διακοπές είναι άπιαστο όνειρο για μεγάλες ομάδες συνανθρώπων μας, όπως για παράδειγμα τους γονείς με μικρά παιδιά, των οποίων τη σωματική κούραση μπορεί μόνο η γονεϊκή αγάπη να αντέξει ή τους ελεύθερους επαγγελματίες που ακόμη και τις λίγες μέρες που μπορούν να διαθέσουν πρέπει να τις περάσουν τουλάχιστον κατά το ήμισι μπροστά στον υπολογιστή.
Για εμάς τους υπόλοιπους όμως, αυτή η παύση αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, όσο και υποχρέωση στον εαυτό μας. Δοκιμάζοντας την απραξία, την απουσία απο τον περίγυρο, την εξαφάνιση από τα μέσα κοινωνικής, ή ακοινώνητης συχνότερα, δικτύωσης μας οδηγεί συνήθως σε μια πολυαναμενώμενη ενδοσκόπηση, σε αλλαγές συνηθειών και στη συνειδητοποίηση της εσωτερικής αξίας μας και του χρόνου που περνάει. Είναι μια δοκιμασία της συνύπαρξης μας με το μοναδικό πλάσμα από το οποίο δεν μπορούμε ούτε να ξεφύγουμε, ούτε να κρυφτούμε, τον εαυτό μας. Μπορούμε με μία ενδοσκόπηση να αναρωτηθούμε τι μας κάνει καλό, τι μας δίνει κίνητρο, τι μας χαλαρώνει και πως να βελτιωθούμε δίνοντας αξία στον χρόνο μας. ¨Ολα αυτά μόνο και μόνο επειδή βαριόμαστε και αναγκαζόμαστε να δούμε το μέσα μας,
Και ξεκούραση και ψυχοθεραπεία δηλαδή, πακετάκι. Που είναι η παγίδα; Εκτός από την απορία για το πως πέρασε όλος αυτός ο χρόνος που είχαμε μπροστά μας; Εκτός από το πως ασχοληθήκαμε με πράγματα που δεν μας συγκινούσαν; Εκτός από το πόσο ενέργεια καταναλώσαμε προσπαθώντας να ευχαριστήσουμε τους αγαπημένους μας; Εκτός από το ότι δεν υπάρχει λόγος να μην διεκδικούμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους; Ε, ναι υπάρχει μία παγίδα μεγαλύτερη από κάθε απογοήτευση που νιώθουμε. Να συνεχίσουμε όπως και πριν, να μην αλλάξουμε, να μην αποφασίσουμε το καλύτερο, να μην καταλάβουμε ότι μπορούμε.
Η παγίδα είναι η ίδια η απραξία, το να συνεχίσουμε να μην κάνουμε τίποτα. Είναι άλλωστε τόσο βολικό και ξεκούραστο να μην αλλάζεις.... σχεδόν σαν να μην κάνεις τίποτα!
Comments