πολύτιμη και πολύπλευρη
Εντάξει, μπορεί κάποιοι κακόβουλοι να με χαρακτηρίσουν υπερβολική, να με πουν αχόρταγη ή ακόμη και σπάταλη, και ειδικά σε αυτό το τελευταίο θα είχαν εντελώς άδικο! Γιατί πραγματικά από την μικρή, λίγο ασυνήθιστη, αλλά πάρα πολύ νόστιμη συλλογή μου από μουστάρδες, πιστέψτε με, δεν θα πεταχτεί ούτε σταγόνα!
Διαθέτω μία πολύτιμη και συνεχώς ανανεούμενη γκάμα από δέκα και πλέον βαζάκια που τα χρησιμοποιώ κατά περίπτωση και είναι πάντα έτοιμα να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν ένα γεύμα ή μία λιχουδιά και να ανυψώσουν την γευστική της απόχρωση. Ένα σύνολο από διαφορετικές "maille", κλασσική, με εστραγκόν ή μέλι, αραιωμένη με μαγιονέζα ή προσαυξημένη με πιπεριά, την all time classic "Colman's", φυσικά μία με ευδιάκριτο τον σιναπόσπορο, αλλά και την αγαπημένη μου "SAVORA" με ανανεωμένη εμφάνιση στη συσκευασία, είναι μόνο μερικές από τις κίτρινες μάγισσες που μεταμορφώνουν ένα απλό αλλαντικό ή ακόμη και τυρί σε πριγκιπική νοστιμιά.
Ξεφυλλίζοντας πάντως την ιστορία της μουστάρδας, ανακάλυψα ότι αυτή η αδυναμία μου, όχι απλά δεν αποτελεί κάποια φοβερή πρωτοπορία, αλλά είναι και απόλυτα δικαιολογημένη. Στο μακραίωνο παρελθόν του σιναπόσπορου θα βρούμε την χρήση του από τον Ιπποκράτη στην παραγωγή θεραπευτικών καταπλασμάτων, αλλά και τις προσπάθειες παραγωγής βρώσιμης μουστάρδας με την ανάμιξη του με μούστο, ή λάδι από τους Ρωμαίους. Η Γαλλία, για άλλη μια φορά πρώτη θέσπισε νόμους για να πλαισιώσει τον τρόπο κατεργασίας της το 1390, ενώ τόσο ο Πάπας Ιωάννης XXII την λάτρευε αρκετά ώστε, όταν κρατούνταν στην Αβινιόν να θεσπίσει ειδική θέση "Μέγιστου μουσταρδοποιητή του Παπά" (grand mutardier du pape), ενώ ο Λουδοβίκος ο XI φρόντιζε να κυκλοφορεί με ένα μικρό βαζάκι μουστάρδας κρυμμένο στη φορεσιά του, σε περίπτωση ανάγκης. Υπάρχει ακόμη και παραβολή που μιλάει για τον σιναπόσπορο, και για το ότι ενώ είναι ο μικρότερος των σπόρων αναπτύσσεται όπως και η βασιλεία του Θεού σε τεράστιο δέντρο.
Επανερχόμενοι στη σύγχρονη εποχή, αναγνωρίζουμε δύο κυρίως σχολές στην επεξεργασία της μουστάρδας. Την γαλλική που χρησιμοποιεί την ψίχα, δηλαδή το εσωτερικό του σπόρου, και την γερμανική που τον αφήνει άθικτο. Εδώ στην Ελλάδα πάλι, είναι γνωστό το ρητό "περί ορέξεις κολοκυθόπιτα" και έτσι ο καθένας μπορεί να επιλέξει σύμφωνα με τα γούστα του. Ειδικά, εμείς οι Θεσσαλονικείς όμως, δεν μπορούμε να μην ανατρέξουμε στις παιδικές μας μνήμες, εκείνη την υπέροχη, γνώριμη γεύση της μουστάρδας της έκθεσης (ΔΕΘ), που αναβίωσαν τα τελευταία χρόνια "οι γουμένισσες", ομολογώ με αρκετή επιτυχία. Πάρτε κουταλάκια και βαζάκια, λοιπόν, και δοκιμάστε ελεύθερα και χωρίς προκαταλήψεις!
Comentarios