Πριν παρεξηγηθούμε να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι άσχετη στο θέμα πίτα. Η γιαγιά μου ήταν γνωστή για τις υπέροχες πίτες της, και ειδικά τις πρασόπιτες, στις οποίες μάλιστα αρνούνταν πεισματικά να βάλει το πράσινο κομμάτι του πράσου, με αποτέλεσμα να φτιάχνει μία γεύση τόσο λεπτή σαν ποίημα! Η μητέρα μου από την άλλη, που βάζει το πράσινο του πράσου (!) το έχει τερματίσει, ειδικά στον τομέα της κοτόπιτας, αφού δεν έχω βρει καλύτερη ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ! Καμιά φορά δικαιολογούμαι ότι είναι βαριά κληρονομιά και μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση απέχοντας από την παρασκευή της. 'Έχω γίνει όμως ειδήμων στην γευσιγνωσία της!
Σε αυτή μου την προσπάθεια, να περιοριστώ μόνο στην κατανάλωση πίτας, βρήκα πολύτιμο σύμμαχο τις "Πίτες της Μαριάννας". Γιατί είπαμε να μην κουραστούμε, αλλά δεν θα κάνουμε και υποχωρήσεις στην απόλαυση!
Και πραγματικά, πλέκω το εγκώμιο τους, γιατί το αξίζουν! Είναι τραγανές, νόστιμες, πλούσιες αλλά όχι βαριές, και μία διαφορετική λύση για τα οικογενειακά βράδια, ή για κάποιον απρόσμενο επισκέπτη. Εχθές καταβροχθίσαμε μία πρασοτυρόπιτα, πράγμα περίεργο ειδικά για τα παιδιά, αφού σταθερή τους προτίμηση είναι η κιμαδόπιτα ή η κοτόπιτα (κάτι με κρέας τέλος πάντων). Παραδέχομαι ότι πριν τη δοκιμάσω υπήρξα ιδιαίτερα φιλύποπτη, μιας και είμαι οπαδός του σπιτικού φαγητού και αποφεύγω συστηματικά τις έτοιμες λύσεις. Ακόμα, φοβήθηκα μη συναντήσω τη χαρακτηριστική λαδίλα, σήμα κατατεθέν των αγορασμένων πιτοειδών. Ευτυχώς ακολούθησε ευχάριστη έκπληξη όταν την έφαγα, και έχω καταλήξει να έχω κάνα δυό μόνιμα στην κατάψυξη μου για ώρα ανάγκης. Στα θετικά θα προσθέσω και το ότι δεν χρειάζεται προθερμασμένο φούρνο και αυτό δεν είναι αμελητέο στην οικιακή οικονομία!
Καλά θα μου πείτε, ούτε ένα αρνητικό πια; Το μειονέκτημα θα το δείτε με την αγορά, και είναι προφανές! Το μέγεθος θα ήθελα να είναι μεγαλύτερο! Όταν, όμως προσπαθούσα να τη στριμώξω στα συρτάρια της κατάψυξης κατάλαβα ότι υπήρχε σοβαρός λόγος για το σχήμα και τις διαστάσεις της συσκευασίας. Άλλωστε, ουκ εν τω πολλώ το ευ!
Η ανάρτηση δεν είναι διαφημιστική.
Comments