Όποιος ή όποια είναι ομοιοπαθής, αυτή τη στιγμή έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό, και όχι αδίκως. Η συγκατοίκηση, γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η συμβίωση με παιδιά σε εφηβική ηλικία, είναι σπορ για γερά νεύρα, ιώβεια υπομονή, και σποραδικά λεξοτανίλ. Καταρχήν ο γονιός υφίσταται ένα σοκ, μιας και μία όχι τόσο ωραία μέρα, το αγαπημένο του παιδί, αυτό που τον λάτρευε και τον είχε για Θεό, δεν θέλει να τον δει στα μάτια του, παρά μόνο αν έχει την ανάγκη του, όπου ακούς με τρόμο ερωτήσεις που αρχίζουν με την ξεχασμένη λέξη "μαμάκα" ή σε κρίσεις ευαισθησίας. Αυτό συμβαίνει από τη μία στιγμή στην άλλη, χωρίς προειδοποίηση και οδηγίες αντιμετώπισης της νέας κατάστασης.
Ξαφνικά, όχι μόνο το βλαστάρι σου δεν σε θεωρεί αλάνθαστο, αλλά μετατοπίζεται και στο άλλο άκρο, βρίσκοντας λάθη στα πάντα. Το φαγητό δεν είναι ποτέ αυτό που ήθελε, η συζήτηση είναι πάντα βαρετή, οι γνώσεις σου είναι όχι μόνο ανεπαρκείς αλλά και ανεπιθύμητες, κάτι μυρίζει , έτσι γενικώς, δεν έπρεπε να χαιρετίσεις τους φίλους του, έπρεπε να χαιρετίσεις τις φίλες της, γέλασες πολύ δυνατά, δεν γέλασες καθόλου και φάνηκες ακατάδεχτη, δεν είσαι κουλ, είσαι γκριντζ, και η λίστα είναι ατελείωτη. Εκτός αυτού, αν είχες τη φαεινή ιδέα, σαν εμένα, στα γόνιμα σου χρόνια, να κάνεις τα παιδιά σου το ένα πίσω από το άλλο, λες και είναι ταινίες back to back ένα σαββατόβραδο που βαριόσουν να βγείς, άσ' τα να πάνε! Δε λέω οι προθέσεις σου ήταν καλές; για να έχουν παρέα(!), να μεγαλώσουν μαζί(!), να μεγαλώσουν πιο εύκολα μιά και καλή(!!!). Το αποτέλεσμα πάντως δείχνει ότι έχεις ανέβει σε ακόμη μεγαλύτερο level δυσκολίας. Έχεις αλλάξει πίστα βρε παιδί μου! Όταν γυρνάει ο ένας καλά από το σχολείο, είναι η άλλη νευριασμένη και αντιστρόφως. ότι κάνει η μία καλά, το κάνει ο άλλος χάλια, αγαπάς και συγχωρείς πάντα πιο πολύ το άλλο παιδί. Μην μιλήσουμε για τη μεταξύ τους μοναδική σχέση. Δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρούνε, εκτός και αν είναι να κατηγορήσουν εσένα για κάτι. Εκεί, ως δια μαγείας το σύμπαν αναδιπλώνεται, οι ουρανοί ανοίγουν και η αδερφική σύμπνοια είναι έτοιμη να σε αποστομώσει. Το έχεις άλλωστε εμπεδώσει από καιρό ότι έχεις άδικο. Άδικο σε όλα. Άσε που φταις και για όλα. Είναι ευθύνη σου για παράδειγμα αν κάτι πάει στραβά στον υπολογιστή τους, μιλάμε για τραγικό γεγονός στη ζωή του εφήβου που αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στον ψυχισμό του, και δεν έχεις τουλάχιστον γνώσεις ΙΤ για να το διορθώσεις!
Αν δε, έχεις την αυταπάτη ότι θα καθίσεις να μιλήσεις μαζί τους στο φαγητό μετά το σχολείο είσαι και πάλι γελασμένος. Τα μούτρα φτάνουν μέχρι το πάτωμα, αλλά ο λόγος παραμένει άγνωστος και κρυφός ενώ μπορεί να ακούσεις να λένε κάτι μέσα από τα δόντια τους αλλά στο ενδιαφέρον σου να μάθεις τι, η μόνιμη απάντηση είναι άστο τίποτα. Αρχίζεις να αμφισβητείς την εγκεφαλική σου λειτουργία, αφού δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά, ακόμα και το τηλέφωνο το χειρίζεσαι με πολύ αργούς ρυθμούς, όπως δεν παραλείπουν να σου επισημάνουν. Εκτός των άλλων ανακαλύπτεις καινούριες ασχολίες για να καλυφθούν τα σποραδικά πεντάλεπτα ησυχίας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ήξερες για παράδειγμα ότι θα χρειαστεί να κάνεις τον τροχονόμο για το πότε και με ποια σειρά θα μπει κάποιος στην τουαλέτα; ότι θα έδινες σειρά προτεραιότητας για το ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο; και μιλάμε για ένα κλάσμα των τραγελαφικών που αναγκάζεται να ανέχεται.
Εμείς οι μητέρες ειδικά, χωρίς να το ζητήσουμε, έχουμε επωμιστεί και το ρόλο του διαμεσολαβητή, για τον οποίο δε θυμάμαι να έχω θέσει υποψηφιότητα και αίτηση προτίμησης. Για παράδειγμα, παρούσης όλης της οικογένειας, ο γονιός Α σε ρωτάει γιατί δεν ξυπνούσε ο Νικόλας το πρωί; Γιατί δεν κοιμόταν ο Νικόλας το βράδυ; Γιατί έκανε μιάμιση ώρα μπάνιο ο Νικόλας; Ο Νικόλας εντωμεταξύ εκεί παρών, να αναρωτιέται και αυτός μαζί με τον πατέρα του και να περιμένει την απάντηση σου. Αρχίζεις και σκέφτεσαι μήπως δεν ήσουν έτοιμη για μάνα; μήπως δεν τα μεγάλωσες σωστά; Μήπως πραγματικά φταις εσύ; Πρόσφατα μία έμπειρη φίλη, που αυτή τη στιγμή υπομένει και αυτή την τρίτη και τέταρτη εφηβεία της οικογένειας, στην οποία εκμυστηρεύτηκα αυτούς τους προβληματισμούς μου, μου είπε να μην ανησυχώ, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα και με παρηγόρησε ότι σε λίγα χρόνια τα παιδιά επανέρχονται στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις. Βέβαια ξέρω ότι όταν χρειαστούν ψυχαναλυτή αυτός έτσι και αλλιώς θα συνδέσει ό,τι στραβό έχουν με εμένα, και σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσω έτσι και αλλιώς. Ίσως απλά να προσπαθήσω να επιβιώσω και να εύχομαι να περάσει γρήγορα ο καιρός της εφηβείας τους.
Καμμιά φορά βλέπω οικογένειες με νήπια ή μικρά παιδιά και αναπολώ τις μέρες της εξουθενωτικής αλλά αποκλειστικά σωματικής κούρασης. Ποιος να το έλεγε! Ζηλεύω και κάποιους από αυτούς, αλλά μετά σκέφτομαι πόσο ανυποψίαστοι είναι, τι τους περιμένει και ότι εγώ τότε θα έχω τελειώσει με αυτή τη φάση και χαμογελάω χαιρέκακα.
Comments